Ποιοι είναι οι στόχοι; (3)

Γράφει ο Δίκαιος.

Δυστυχώς, η πρόσφατη γκέλα με τον Απόλλωνα, ήρθε να επιβεβαιώσει τις δύο προηγούμενες παρεμβάσεις μου. Η πρώτη, ότι μεγαλύτερος στόχος φέτος, αφού η δεύτερη θέση δεν οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι το Κύπελλο. Άρα, έστω και με την ελλιπέστατη Λαμία σήμερα, πρέπει να υπάρξει σοβαρότητα ανάλογη του πρώτου ματς με την ΑΕΛ, ώστε να κριθεί η πρόκριση από σήμερα. 

Η δεύτερη, ότι χρειάζεται τεράστια ενίσχυση της ομάδας, για να αρχίσει να θυμίζει την ομάδα του 2017-2019, αλλά και το πρότζεκτ Γκαρσία στον πάγκο. Για τον οποίο θα επανέλθω στην επόμενη παρέμβασή μου, που θα είναι πριν τον ημιτελικό, ο οποίος θα είναι οπωσδήποτε ντέρμπι, εφόσον δεν πάθουμε κανένα πατατράκ με τον Πανουργιά.

Πώς θα γίνει όμως αυτό;; Με ποιον τρόπο; Ποιος είναι ο καταλύτης;; Η απάντηση είναι μία. Ιβάν Σαββίδης λέγεται. Δυστυχώς, αυτό το κακό που μας έχει βρει, έχει εγκλωβίσει τον αναμορφωτή της ομάδας μας στο Ροστόφ. Αυτή η απόσταση μοιραία χαλαρώνει τους εδώ. Και δυστυχώς, αυτό έχει αντίκτυπο σε όλους. Παίκτες, προπονητές, παράγοντες, ακόμη και μας, τον κόσμο. Αυτή η εικόνα του Σαββίδη πριν από κάθε ματς να αγκαλιάζει έναν έναν τους παίκτες είναι βέβαιο ότι τους προσέθετε κουράγιο και αυτοπεποίθηση και τους χαλύβδωνε για να τσακίζουν κάθε αντίπαλο. Το ίδιο και τον προπονητή και το επιτελείο του. Το ίδιο και τα διοικητικά στελέχη. Δεν τον νιώθουν τώρα. Δεν τον φοβούνται, όχι με την έννοια ενός ανθρώπου που τους εκφοβίζει, αλλά με την έννοια του συνεπούς εργοδότη και του αυστηρού αφεντικού. Ακόμη και μερίδα από εμάς τους οπαδούς, που ξεφωνίζουν τον Σαββίδη, ζητώντας τι;; Την επιστροφή στον Γούμενο και τον Σουηδό με τα μαγιό που δεν θυμάμαι πώς τον λένε καν;; 

Ο Σαββίδης είναι η λύση λοιπόν και η επιστροφή του στη ρουτίνα της ομάδας ο στόχος. Όπως το 2016 που πήρε την ομάδα πάνω του και αποφάσισε να μην παίξουμε στον ημιτελικό στην Τρούμπα, όπως το 2018 που λειτούργησε ως αμορτισέρ 30.000 οργισμένων ανθρώπων και απορρόφησε τους κραδασμούς της αλητείας του Κομίνη, αποδεχόμενος στωικά και γενναία το προσωπικό του σφάλμα με το όπλο που δεν είδε κανείς. Η ολική επαναφορά του Προέδρου, λοιπόν, είναι η λύση, η επιστροφή του στην καθημερινότητα της ομάδας. 

Φυσικά, όταν ο άνθρωπος είναι μεγιστάνας του βεληνεκούς αυτού, δεν μπορεί να έχει μόνον τον ΠΑΟΚ έγνοια του. Όμως, επειδή έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι δεν είναι στυγνός επιχειρηματίας και διαθέτει μεγάλες ευαισθησίες και την καλώς εννοούμενη «τρέλα», ευελπιστώ ότι θα ξαναγίνει μέρος της σύντομα. Άλλωστε, τον φοβούνται. Τον υπολογίζουν, ακόμη και τώρα που η ομάδα δεν δικαιώνει αγωνιστικά τα τεράστια έξοδα στα οποία έχει υποβληθεί. Αυτό καταδεικνύει το τεράστιο πανό που ανάρτησαν οι απόγονοι. Και με τα νέα των τελευταίων ημερών, όπως η απόκτηση του Ο.Λ.Θ., η αδιάκοπη συνέχιση των προσπαθειών για την κατασκευή του νέου γηπέδου και βέβαια η χτεσινή δικαίωση για τις περσινές αθλιότητες-γελοιότητες που τόσο μας κόστισαν, με κάνουν αισιόδοξο για το μέλλον. Έστω και αν η παρούσα φάση αγωνιστικά είναι αποκαρδιωτική…